|
Nebo mutno, izdubljeno,
kobno;
dan ubijen pritisnuo boje,
svetlost, oko; i mrtvilo
grobno,
mir i strava oko mene stoje.
Kroz prirodu, preko drva,
ružno
jesen ide; gole grane ćute.
I crnilo obavilo tužno
koru, vidik, vreme i minute.
Bol klonuo; magla i bregovi
nose mis'o... i želje se
kriju;
tamne slike, blede kao snovi,
šušte propast, ko bi znao
čiju!
Spava mi se. Još da legne
telo
u taj sumor, mrtav, što se
vije.
U tu dušu, u ropac, opelo,
da potone sve što bilo nije,
da potone... i da magle
sinje
obaviju: na časove bone
i na ljubav da popada inje
i zaborav... I da sve potone.
|
