|
Noćas su me pohodili mrtvi,
nova groblja i vekovi stari;
prilazili k meni kao žrtvi,
kao boji prolaznosti stvari.
Noćas su me pohodila mora,
sva usahla, bez vala i pene,
mrtav vetar duvao je s gora,
trudio se svemir da pokrene.
Noćas me je pohodila sreća
mrtvih duša, i san mrtve
ruže,
noćas bila sva mrtva proleća:
i mirisi mrtvi svuda kruže.
Noćas ljubav dolazila k meni,
mrtva ljubav iz sviju
vremena,
zaljubljeni, smrću zagrljeni,
pod poljupcem mrtvih
uspomena.
I sve što je postojalo ikad,
svoju senku sve što imađaše,
sve što više javiti se nikad,
nikad neće - k meni dohođaše.
Tu su bili umrli oblaci,
mrtvo vreme s istorijom dana,
tu su bili poginuli zraci:
svu selenu pritisnu nirvana.
I nirvana imala je tada
pogled koji nema ljudsko oko:
bez oblika, bez sreće, bez
jada,
pogled mrtav i prazan duboko.
I taj pogled, k'o kam da je
neki,
padao je na mene i snove,
na budućnost, na prostor
daleki,
na ideje, i sve misli nove.
Noćas su me pohodili mrtvi,
nova groblja i vekovi stari;
prilazili k meni kao žrtvi,
kao boji prolaznosti stvari.
|
