|
Na mutnom nebu oblaci se sleću,
studen vetar duše
kroz maglu i mrak;
a ponoćne
seni lagano se kreću,
da nečistim
dahom obesvete zrak. -
O, počivaj,
srce, spokojno i blago,
žeđ
pravednih
želja u nedrima kri',
jer sve
što je tebi i milo i
drago,
u dubokom sanku počiva
i spi.
Na poprištu
gordom praotačkih
snova
hladna samrt kosi lepotu i
kras,
a jekne li uzvik i kroz
polja ova,
tužnog
roba to je umirući
glas!
Ah, al' nije truba
što grobove budi,
koja krvcu pali, da plamti i
vri,
jer bog večne
pravde, vekova i ljudi,
u dubokom sanku počiva
i spi.
Samo bleda zvezda uzdanja i
nade
svod nebeski krasi i rasipa
zrak,
kao
čisti anđo
što se u noć
krade,
da razgoni tamu i razbije
mrak. -
A nebo je mirno i milosti
nema,
da slobodnoj zemlji zapevamo
mi,
jer okovan titan,
što užase
sprema,
u dubokom sanku počiva
i spi!
Šta? Zar cvetan venac
što joj
čelo krasi,
sipajući
miris zanošljivi
svoj
na njezine mile devičanske
vlasi,
da mirisom plaća
podvodnike njoj?
Nevestica tužna!
Mutni teku dani,
i sumorni s njima tužićemo
mi,
dok obmanut titan,
što slobodu brani,
u dubokom sanku počiva
i spi.
(1882)
|
